Κύνες θηρευτικοί

.

σε βλέπω καλοκαιρινή λευκή μες στο σκοτάδι και χορταίνει η όρασή μου

κάτω απ'το στέρνο μου οι ανάσες περισσεύουν

το αίμα μου αλλόμενο στ'αγγεία

όπως αλλάζεις κίνηση συστρέφεσαι σαν πλαστικό που λιώνει

τα σάλια σου στην παλάμη μου

παίρνεις μαζί και τα μαλλιά μου κι όλες τις δόξες του Σαμσών απ'το Σεφέρ Σοφετίμ

τα χέρια μου δε χάνουνε ποτέ τη δύναμή τους όταν σου σφίγγουν το λαιμό

το πρόσωπό σου ζωντανεύει απ'τον πόνο

τα δόντια φανερωμένα και σφιχτά η άκρη του στόματος γελάει

η μόνη μνήμη σου οι πρωινές γουλιές του κόκκινου τσαγιού και τ'όνομά σου

.

κάθομαι στην άκρη του σκαμνιού

απ'το παράθυρο μπαίνει η υγρασία και το κρύο που κάνει τέτοιο καιρό τους τελευταίους χειμώνες στο νησί

σβήνει μόνο το μάγουλο, τις παγωμένες μου παλάμες

η λύσσα είναι ρευστή σα να τη φέρνει η αύρα της θαλάσσης

τα μάτια γλαυκά τα ξύλα θολωμένα

μι'αρρωστημένη κυρία 

καθρεφτίζει τα γόνατα της στο τζάμι του φούρνου κι οι 

σκύλοι που δε φαίνονται

γαυγίζουν πειναλέοι

.