שבעה

Πάνω απ'τον ώμο μου φυσάει η ξινή ανάσα του θανάτου

ύπουλος χορευτής, κάνει ένα βήμα πίσω κάνω ένα βήμα εμπρός

στα μαλακά στρωσίδια ξημέρωσε νωρίς η ακαμψία

κάποιοι στέκουν στο δέκατο σκαλί του ήσυχου βωμού

τα δάχτυλά μου ντυμένα στα λευκά τελειώνουν σε βελόνες

την ώρα του Πέσαχ οι αρτηρίες καταρρέουν

στο ρύγχος της σύριγγας πάλλεται μια ελάχιστη στάθμη

ο ήλιος τη φωτίζει καθώς πήζει

τα προσωπεία που με βλέπουν αγνά ιπποκρατικά

τα στέρνα προτεταμένα, τα χέρια ανοιχτά

οι ψυχές είναι έτοιμες να βγουν

προσεύχομαι κι αδημονώ, αδημονώ

διαμαντένιο ρέει το υγρό απ'τους βολβούς που έχουν σκιστεί

οι μόνοι ανθοί που δεν έχουνε πρηστεί είναι οι πιο μακρυά απ'το χώμα

τα αγγεία αδειάζουν και ποτίζονται οι σάρκες

μέχρι που γίνονται γυαλί και σκίζονται και τρέχουν

τα σεντόνια πίνουν το δηλητήριο, κι όλα έπειτα οφείλουν εφτά μέρες να καούν

αφού οι μεσάζοντες τραβήξουμε τις πένθιμες μαχαιριές

όταν η βάρδια σηκώσει απ'την πλάτη μου το διακριτικό αμόνι της Biot

και βρεθώ με τα δυο πόδια μου στην πράσινη, ξεδιψασμένη γη

η μνήμη τους θα έρθει να σταθεί στη μαλακή υπερώα

το μεσημεριανό μου φαγητό και το ποτό θα είναι δώρο των πεθαμένων.