© 2008 - 2017


-

Archiv

Blogger news

Blogger templates

 

+

Umblättern

Kategorien

 

שבעה

Πάνω απ'τον ώμο μου φυσάει η ξινή ανάσα του θανάτου
ύπουλος χορευτής, κάνει ένα βήμα πίσω κάνω ένα βήμα εμπρός

στα μαλακά στρωσίδια ξημέρωσε νωρίς η ακαμψία
κάποιοι στέκουν στο δέκατο σκαλί του ήσυχου βωμού
τα δάχτυλά μου ντυμένα στα λευκά τελειώνουν σε βελόνες
την ώρα του Πέσαχ οι αρτηρίες καταρρέουν

στο ρύγχος της σύριγγας πάλλεται μια ελάχιστη στάθμη
ο ήλιος τη φωτίζει καθώς πήζει
τα προσωπεία που με βλέπουν αγνά ιπποκρατικά
τα στέρνα προτεταμένα, τα χέρια ανοιχτά

οι ψυχές είναι έτοιμες να βγουν
προσεύχομαι κι αδημονώ, αδημονώ
διαμαντένιο ρέει το υγρό απ'τους βολβούς που έχουν σκιστεί
οι μόνοι ανθοί που δεν έχουνε πρηστεί είναι οι πιο μακρυά απ'το χώμα

τα αγγεία αδειάζουν και ποτίζονται οι σάρκες
μέχρι που γίνονται γυαλί και σκίζονται και τρέχουν
τα σεντόνια πίνουν το δηλητήριο, κι όλα έπειτα οφείλουν εφτά μέρες να καούν
αφού οι μεσάζοντες τραβήξουμε τις πένθιμες μαχαιριές

όταν η βάρδια σηκώσει απ'την πλάτη μου το διακριτικό αμόνι της Biot
και βρεθώ με τα δυο πόδια μου στην πράσινη, ξεδιψασμένη γη
η μνήμη τους θα έρθει να σταθεί στη μαλακή υπερώα
το μεσημεριανό μου φαγητό και το ποτό θα είναι δώρο των πεθαμένων.

...δέν τά φέρνει ὁ χρόνος ὅλος.

Γύρω μου οι σκιεροί λόφοι ή η θάλασσα, αόρατη και χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλά υπαρκτή, εκτεινόταν ως πέρα από εκεί που μπορούσε να φτάσει το βλέμμα μου. Αλλά το γερακίσιο πέταγμα της φαντασίας ακολουθούσε τα πάντα στην έκτασή της πέρα από τον ορίζοντα. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σ'έναν μικρό, στρογγυλό κόκκο πέτρας και μετάλλου, σκεπασμένο μ'έναν υμένα νερού και αέρα, που στροβιλιζόταν στο φως του ήλιου και στο σκοτάδι. Και στην πέτσα του μικρού αυτού κόκκου τα πλήθη των ανθρώπων είχαν ζήσει από γενιά σε γενιά μια ζωή κοπιώδη και τυφλή, με παροδικές χαρές και με παροδικές διαύγειες του πνεύματος. Και όλη η ιστορία τους, μ'όλες τις περιπλανήσεις, τις αυτοκρατορίες, τις περήφανες επιστημονικές γνώσεις, τις κοινωνικές επαναστάσεις, την ολοένα και μεγαλύτερη λαχτάρα για κοινότητα, δεν ήταν παρά ένα τρεμόσβησμα σε κάποια στιγμή μιας μέρας της ζωής των άστρων.

Olaf Stapledon