Αναρτήσεις
Leben is genau das Gleiche hier und da doch Städte stinken nach demselben Todesruch denn nur auf dem Lande hält man für immer ich denke bei schlechter Gesundheit ich liebe und erinnere mich bei schlechter Gesundheit schau, kuck dein Mann zieht davon ich weiß soviel ich weiß du brennst von Hunger nach einem zärtlicheren Blick Leben is genau das Gleiche hier und da, die Sonne sättigt uns von arm bis reich gleichfalls so kann es nicht weitergehen, bald bekommt sie das Unterscheidungsvermögen, hier brennen und wärmen da meine Verlobte wartet bestimmt nicht vergebens ich setz mich wieder hin, streichle meinen Kater der Rabbi segnet uns auf der ganzen Insel ein der Jude mit den kupferfarbigen Koteletten und die Mädchen mit dem Flachshaar ich kehr heim, vergiß mich vergiß mich nicht halt deinen Trauring fest was bleibt übrig? wir
#35
Ετικέτες
text
Η τελευταία εφημερία
Το βρόχινο νερό ποτίζει τη μανταρινιά του περβαζιού
που ανθίζει φορές δώδεκα το χρόνο ξαναμμένη
με τα ζουμιά του γραφείου των ογκολόγων
απ'το απέναντι παράθυρο προσοχή στη διανυκτέρευση
αφουγκράζομαι μία μία τις γουλιές, γυαλιστερές και
στρογγυλές σαν τις μικρές κραυγές των κοριτσιών
η ώρα πριν το χάραμα η μητριά της μέρας
ανάσκελος στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι
τα χτεσινά σεντόνια φύγαν σε μπόγο το προηγούμενο πρωί
μαζί με τα υπόλοιπα του τέταρτου ορόφου
το ξυπνητήρι καποιουνού μας παίρνει το κεφάλι
βήματα θυμού έξω στους διαδρόμους
μες στο μισοσκόταδο βλέπω ένα κρεβάτι σαν κι αυτό
απάνω του σκευρό το λυτρωμένο
και δίπλα ακριβώς το ξυπνητήρι που μάταια ομολογεί
γιατί αυτός δε θα κατέβει σε άλλη αλλαγή.
Το βρόχινο νερό ποτίζει τη μανταρινιά του περβαζιού
που ανθίζει φορές δώδεκα το χρόνο ξαναμμένη
με τα ζουμιά του γραφείου των ογκολόγων
απ'το απέναντι παράθυρο προσοχή στη διανυκτέρευση
αφουγκράζομαι μία μία τις γουλιές, γυαλιστερές και
στρογγυλές σαν τις μικρές κραυγές των κοριτσιών
η ώρα πριν το χάραμα η μητριά της μέρας
ανάσκελος στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι
τα χτεσινά σεντόνια φύγαν σε μπόγο το προηγούμενο πρωί
μαζί με τα υπόλοιπα του τέταρτου ορόφου
το ξυπνητήρι καποιουνού μας παίρνει το κεφάλι
βήματα θυμού έξω στους διαδρόμους
μες στο μισοσκόταδο βλέπω ένα κρεβάτι σαν κι αυτό
απάνω του σκευρό το λυτρωμένο
και δίπλα ακριβώς το ξυπνητήρι που μάταια ομολογεί
γιατί αυτός δε θα κατέβει σε άλλη αλλαγή.
21.6.13
Ruffian
Ετικέτες
text
It's a real pity you can't run
because
when the dogs with the dengue fever eyes
shed your skin apart, shatter your bones in snowy stars
there is no deliverance from your most contented god
It's a real pity you can't run
as fast as the Ruffian you are by tenet and no
truth
be told, I take my sin at heart with a smile
at the spilling of your blood, at the clenching of their jaws
locked by the poison of rust, and pray on my knees...
because
when the dogs with the dengue fever eyes
shed your skin apart, shatter your bones in snowy stars
there is no deliverance from your most contented god
It's a real pity you can't run
as fast as the Ruffian you are by tenet and no
truth
be told, I take my sin at heart with a smile
at the spilling of your blood, at the clenching of their jaws
locked by the poison of rust, and pray on my knees...
